Zorg voor structuur, wees empathisch-directief
Als mensen met dementie naar een verpleeghuis toe moeten, is dat omdat het thuis echt niet meer gaat. ”Dat betekent dat in de verpleeghuizen de schaarse bedden vooral worden bezet door mensen met complexe problematiek,” zegt Eva. “Ik weet niet of alle verpleeghuizen daar goed op zijn voorbereid.” Verontschuldigend: “Ik heb makkelijk praten. Wij hebben een opnameafdeling met elf bedden, hoogopgeleide verpleegkundigen en een goede bezetting. Als wij mensen overnemen, wil ik altijd eerst observeren en kijken wat er gebeurt. Ik begin nooit direct bij opname met medicatie; voor mij staan rust, reinheid en regelmaat op de eerste plaats. Op onze afdeling is een heel duidelijke structuur en heel veel warme nabijheid van de verpleging. Mensen komen meteen in het ritme, daar wordt heel veel in geïnvesteerd. Maar ja, dat lukt minder goed als je krap in je medewerkers zit.”
Annemarie. “Een goede structuur vraagt om zorgverleners die meer doen dan alleen mensen helpen en aansluiten bij wat die mensen zelf doen. Als bewoners in bed blijven liggen terwijl ze er eigenlijk uit moeten, vraagt dat om een empathisch-directieve begeleidingsstijl van de zorgverleners. Daarmee pak je als team de regie om structuur te bieden aan de bewoners. Zo’n directieve benaderingswijze betekent niet dat je mensen gaat dwingen, maar dat je ze structuur geeft en hun dagritme voorspelbaarder maakt. Dit zorgt uiteindelijk voor rust.”
Annemarie legt uit dat de dagritmes in een verpleeghuis meestal bestaan uit zorg-, eet- en drinkmomenten. Als je geluk hebt, zijn er wat activiteiten op de afdeling, maar heel vaak zitten mensen urenlang op zichzelf. “Wat vraag je dan van mensen die zelf niets kunnen regelen of organiseren, maar wel afleiding nodig hebben? Uiteindelijk hopen we dat teams zelf tot de conclusie komen dat het niet zo vreemd is dat de spanning dan oploopt en dat cliënten ‘probleemgedrag’ laten zien. Dat is een belangrijke focus in onze consultaties: bewustwording van wat de ziekte betekent voor de manier waarop mensen hun leven nog kunnen indelen en overzien, en wat dat vraagt van hun omgeving.”